Του Γ. Λακόπουλου
Σύμφωνα με κάποιους δημοσκόπους ο Μητσοτάκης θα είναι νικητής των προσεχών εκλογών. Οι πιο αθεόφοβοι τον φιλοδωρούν και με αυτοδυναμία, ενώ παλιότερα κάποιοι το τερμάτιζαν: προέβλεπαν νταμπλ σκορ. Μαζί με το βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα: το Κινάλ πλασάρεται ως τρίτο κόμμα- άρα ο Κυριάκος καθαρίζει και χωρίς γαλάζια αυτοδυναμία.
Αν τα πάρουμε τοις μετρητοίς ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να φωνάξει από τώρα τον αντίπαλό του στο Μέγαρο Μαξίμου και να του παραδώσει την πρωθυπουργία. Μόνο που ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός.
Οι προβλέψεις για την επικράτηση Μητσοτάκη δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικής ανάλυσης, αλλά προϊόν… δημιουργικής δημοσκοπικής. Εμφανίζουν «πίτες» και «κολώνες», αλλά κανείς δεν ξέρει πώς προκύπτουν. Πρέπει να αρκεστούμε στη διαβεβαίωσή τους ότι συμπληρώνουν και επεξεργάζονται ερωτηματολόγια με επιστημονικό τρόπο.
Αλλά στην πολιτική το «πίστευε και μη ερεύνα» δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος. Άλλωστε η εγχώρια δημοσκοπική προϊστορία είναι αλλού ο παππάς αλλού τα ράσα… Σε κάθε περίπτωση όμως οι εκλογές δεν γίνονται με γκάλοπ, αλλά με ψήφους. Και οι ψήφοι κατευθύνονται στην κάλπη με αμιγώς ιδεολογικά και πολιτικά κριτήρια -έτσι όπως ισχύουν για τον καθένα στην καθημερινή ζωή του.
Κάθε πράγμα στον καιρό του
Το αποτέλεσμα το εκλογών κρίνεται από τα συμφραζόμενα της συγκυρίας στην οποία διενεργούνται και με βάση το κεντρικό δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι εκλογείς. Δηλονότι -που θα έλεγαν οι παλαιοί φιλόλογοι- τις εκλογές κερδίζει όποιος έχει πληρέστερη παρουσία και καλύτερο αφήγημα την κατάλληλη στιγμή: την ημέρα των εκλογών.
Πίσω από το παραβάν οι ψηφοφόροι αξιολογούν με βάση την προσωπική και οικογενειακή τους κατάσταση και με κριτήρια, ιστορικά, ιδεολογικά, πολιτικά, πολιτισμικά, αισθητικά- ενίοτε μικροσυμφεροντολογικά. Οι εκλογές δηλαδή είναι υπόθεση της πολιτικής όχι του μάρκετινγκ. Κερδίζει όποιος έχει τις περισσότερες πολιτικές προϋποθέσεις με το μέρος του.
Από αυτή την άποψη η στοιχειώδης πολιτική ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο πιθανότερος νικητής των εκλογών είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Η αναμέτρηση με τα προβλήματα
Στην ατμόσφαιρα διαχέονται -made in ND- σλόγκαν όπως «να φύγουν γιατί είπαν ψέματα», «είναι η χειρότερη κυβέρνηση», «οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή». Αλλά αυτά δεν αντέχουν ως την κάλπη, γιατί απλούστατα δεν είναι αλήθεια. Είναι η επίφαση της επικαιρότητας όχι η ίδια η πραγματικότητα. Αυτή την περιγράφουν τα στοιχεία, οι διεθνείς οργανισμοί και η αναπτυξιακή ανάσα της οικονομίας που πιστοποιείται πανταχόθεν.
Το μόνο πραγματικό πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Τσίπρας είναι τα προβλήματα των πολιτών, που απευθύνονται στην κυβέρνηση. Αλλά την ίδια ακριβώς αναμέτρηση έχει και ο Μητσοτάκης ως εξουσία της αντιπολίτευσης. Ο Πρωθυπουργός έχει πειστικότερες απαντήσεις και θα προσέλθει στις κάλπες με περισσότερα πλεονεκτήματα από μειονεκτήματα. Καθώς κλείνει η τετραετία, διακρίνονται τα όπλα στη φαρέτρα του.
Ένα από αυτά είναι ο… αντίπαλός του. Ο Μητσοτάκης έχοντας αποτύχει να προβάλλει θετικά τον εαυτό του, εστιάζει αποκλειστικά στην αρνητική φόρτιση του Τσίπρα. Αλλά η παράδοση λέει ότι σε μια τέτοιου είδους αναμέτρηση νικητής βγαίνει αυτός που μπορεί να υποστηρίξει στον δημόσιο χώρο τον εαυτό του και την πολιτική του. Ηττημένος όποιος δεν είναι σε θέση να το κάνει. Τόσο απλό.
Ένας εναντίον ενός
Οι πολιτικές προϋποθέσεις που θα μετατρέψουν την εικονικό προβάδισμα του Μητσοτάκη στα ΜΜΕ σε πραγματική νίκη του Τσίπρα στα μαρμαρένια αλώνια είναι ήδη ορατές για όποιον θέλει να βλέπει πέρα από τη μύτη του. Πίσω από το μιντιακό νέφος της «ολοκληρωτικής αντιπολίτευσης «καιροφυλακτεί ένα ερώτημα: αφού τα πολιτικά δεδομένα είναι υπέρ του Τσίπρα γιατί θα κερδίσει ο Μητσοτάκης;
Ας δούμε αναλυτικά τους λόγους που κάνουν θελκτικότερη την ιδέα να στοιχηματίζει κάποιος υπέρ του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ:
Πρώτον η προσωπική πολιτική υπεροχή του Πρωθυπουργού. Από όποια σκοπιά και αν συγκριθούν οι δυο άνδρες ο Τσίπρας προηγείται. Σε σκηνική παρουσία, πολιτική σκέψη, προσωπική συγκρότηση, ρητορική, επιχειρηματολογία, μαχητικότητα, ανθρώπινη ζεστασιά και οικειότητα, φρεσκάδα, κοινωνικό προφίλ. Α, και δεν κάνει γκάφες…
Οι ίματζ μέηκερς του Μητσοτάκη το διαπίστωσαν νωρίς και προσπάθησαν να κλείσουν το χάσμα σκηνοθετώντας τη δημόσια παρουσία του πελάτη τους. Του οργάνωσαν «επαφή με το λαό», τον έστειλαν σε καφενεία, κουλουρτζίδικα, χωράφια και μπαράκια, για να δείξει «ένας από αυτούς». Τον προβάλαν σαν «σπουδαγμένο» απέναντι στον «καταληψία».
Αλλά έτσι τα έκαναν χειρότερα: ανέδειξαν τα κριτήρια στα οποία κυριαρχεί ο Τσίπρας με αποτέλεσμα ο επικεφαλής της ΝΔ να προβάλλει περισσότερο σαν ένας αποστειρωμένος τεχνοκράτης που διεκδικεί την πρωθυπουργία με επιδίωξη να την ασκήσει ταξικά υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων. Ότι ο Τσίπρας είναι ο πρώτος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευση που δεν προέρχεται από τζάκι, ενώ ο Κυριάκος είναι τυπικό προϊόν της οικογενειοκρατίας, λειτουργεί σαν χαριστική βολή.
Επιπλέον οι συνταγές του Θεοδωρικάκου -που προσπάθησε μεταξύ άλλων να μάθει τον Κυριάκο να μιλάει «αριστερά» τον χαντάκωσαν περισσότερο. Δεν τόχει. Όλοι διακρίνουν ότι στο ένας εναντίον ενός της κάλπης ο Τσίπρας θα είναι σαν να κλέβει εκκλησία.
Διαβάστε την συνέχεια