Μαρία Δεναξά
Δεν υπάρχει αμφιβολία πια ότι τα παντελόνια στον γαλλογερμανικό ζεύγος τα φοράει η Μέρκελ! Μπορεί ο Γάλλος πρόεδρος στις Κάννες (δεν μπορώ ακόμη να ξεχάσω το σκηνικό) να ενορχήστρωσε μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια το διεθνή εξευτελισμό και την ταπείνωση του Γιώργου Παπανδρέου και -κατά συνέπεια- της Ελλάδας, αλλά το έκανε, όπως μαρτυρούν τα μετέπειτα γεγονότα, για τρείς λόγους:
- Πρώτον για τα μάτια της Μέρκελ,
- Δεύτερον για καθαρά προεκλογικούς λογους, ώστε να δείξει στους Γάλλους ότι η Γαλλία παραμένει ισότιμη με την Γερμανία και κάτι κάνει σ’ αυτή την κρίση,
- Τρίτον, και σπουδαιότερο κατά τη γνώμη μου, για να στρέψει τα βλέμματα των αγορών προς άλλη κατεύθυνση, σε μια προσπάθεια να καθυστερήσει έστω για λίγο την προαναγγελθείσα απώλεια της αξιολόγησης των λατρεμένων 3Α των γαλλικών ομολόγων.
Όμως, ο καιρός έχει γυρίσματα και το είδαμε στο Στρασβούργο. Οι πιρουέτες και οι κωλοτούμπες δεν είναι αποκλειστικότητα μόνο των Ελλήνων πολιτικών…
Τι κι αν ήταν ο Νικολά αυτός που ανακοίνωσε στον γαλλικό Τύπο την τριμερή σύνοδο Γαλλίας – Γερμανίας – Ιταλίας… Τι κι αν τα πρωτοπαλίκαρά του, με πρώτους και καλύτερους τον υπουργό Εξωτερικών Αλαίν Ζιπέ και τον υπουργό Οικονομίας Μπαρουέν, προσπάθησαν να μας πείσουν καθ’ όλη τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας ότι ο σούπερ Σαρκό θα καταφέρει να αλλάξει το αγύριστο κεφάλι της Φράου για τον ρόλο που θα πρέπει να παίξει η ΕΚΤ για την επίλυση της κρίσης, για την έκδοση ευρωομολόγων κτλ…
Nichts! Nein! Νichts! Όπως γίνεται τα τελευταία δύο χρόνια στην Ευρώπη, αλλά και στον γαλλογερμανικό άξονα, η Μέρκελ λύνει και δέ(ρ)νει!
Στο Στρασβούργο, η Ευρώπη ξαναμίλησε γερμανικά και ο Νικολά μπροστά στην Άγκελα απέδειξε και πάλι ότι παραμένει «Nικολάκης». Από τη μέρα που ανέλαβε την γαλλική προεδρία παγιδεύτηκε ακουσίως σε μια ουτοπική εικόνα συγκυβέρνησης με τη Γερμανία.
Έτσι, το νέο επεισόδιο της Ευρωπαϊκής κρίσης, μετά το Ελλάς – Γαλλία – Τραγωδία του G20, ήταν το Γαλλία-Γερμανία– Αποτυχία στη μίνι σύνοδο του Στρασβούργου! Αποτυχία όχι μόνο για τη Γαλλία αλλά για ολόκληρο το Ευρωπαικό οικοδόμημα που, πλέον, και οι πιο αξιόλογοι οικονομολόγοι παγκοσμίως δεν του δίνουν παρά μόνο μερικές εβδομάδες ζωής, όπως και τα περισσότερα άρθρα – αναλύσεις που διαβάζω από το πρωί.
Την ώρα που το σύμπαν καταρρέει, τα γεγονότα των τελευταίων 24ώρων με την υποβάθμιση του Βελγίου, την Ισπανία που εξετάζει να ζητήσει οικονομική βοήθεια, τα απαγορευτικά επιτόκια με τα οποία δανείζεται η Ιταλία, δείχνουν ότι το μέλλον της Ευρώπης δεν βρίσκεται τελικά στα χέρια των χρηματαγορών αλλά στης Γερμανίας και μόνον αυτής. Μιας Γερμανίας που κατάφερε, μετά την επανένωση, να μετατραπεί από πολιτικό νάνο της Ευρώπης σε τρομερό Δερβέναγα χωρίς αντίπαλο ή αντιστάθμισμα. Και τώρα απειλεί να μετατρέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ζώνη μηδενικής ανοχής.
Η Γερμανία της Μέρκελ, την ύστατη στιγμή για την Ευρώπη, προτάσσει την αυστηρή πολιτική της σκληρής λιτότητας απορρίπτοντας την αλλαγή ρόλου της ΕΚΤ και το ευρωομόλογο που θα μπορούσε να αποτελέσει μια λύση για την θωράκιση των Ευρωπαϊκών χωρών. Η «ηγεμών» προτείνει να συνεχιστεί το σαδομαζοχιστικό γδάρσιμο των λαών με τη φάρσα της μερικής αλλαγής των συνθηκών σε χρόνο εξπρές!
Οποιαδήποτε, όμως, διαρθρωτική αλλαγή θέλει να προωθήσει η Γερμανία πριν δώσει το πράσινο φως για το ευρωομόλογο, απαιτεί χρόνο, και οι χρόνοι της Ευρώπης -το γνωρίζουμε και εμείς αλλά και οι Γερμανοί- είναι διαφορετικοί από αυτούς των αγορών!
Ας μην ξεχνάμε πως η συζήτηση για τη μεταρρυθμιστική συνθήκη της Λισσαβόνας ξεκίνησε χρόνια πριν από την τελική υπογραφή της στις 13 Δεκεμβρίου του 2007…
Για το λόγο αυτό το νέο εφεύρημα που κυκλοφορεί σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα «Welt am Sonntag» είναι ένα νέο σύμφωνο σταθερότητας στα πρότυπα της συνθήκης του Σέγκεν το οποίο θα αφορά την Γαλλία, τη Γερμανία και έναν περιορισμένο αριθμό χωρών με επιβολή αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων καθώς και ποινών σε ενδεχόμενο παραβίασής τους.
Πώς είναι δυνατόν η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και οι φωτεινοί παντογνώστες των οικονομικών τους επιτελείων να πιστεύουν ότι μεμονωμένες ευρωπαϊκές χώρες θα δεχθούν να συμμετάσχουν σε ένα πιο αυστηρό σύμφωνο σταθερότητας που θα τις δεσμεύει απέναντι στην Γαλλία αλλά κυρίως απέναντι στη αρτηριοσκληρωτική Γερμανία χωρίς κάποιου είδους αντάλλαγμα;
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τον Τιτανικό που βυθίζεται ή αν θέλετε την Ευρώπη που φλέγεται. Αν η Γερμανία, δεν υποχωρήσει, αν κάποιος από αυτούς που αποκαλώ φωτεινούς παντογνώστες δεν σηκώσει ανάστημα εδώ και τώρα, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι… Για όλους μας! Και πάνω απ’ όλα για την Γερμανία που έχει ανάγκη την Ευρώπη! Αλλά και για την Ευρώπη, που οι προκλήσεις του μέλλοντος δεν κρύβονται ούτε πίσω από το γερμανικό μοντέλο διακυβέρνησης ούτε πίσω από τις επιθυμίες των αγορών, αλλά πίσω από τις αναδυόμενες οικονομίες όπως είναι η Κίνα, η Ινδία κλπ.
Τέλος, ο Κολοσσός με τα πήλινα πόδια (η Γερμανία) δεν θα πρέπει να ξεχνάει ότι όποιος σκάβει τους λάκους των άλλων στο τέλος πέφτει και ο ίδιος μέσα και κάτι τέτοιο προδιαφαίνεται κι εδώ… Εκτός κι αν…