Μια εκ των σοβαρών αποφάσεων στην χθεσινή συνεδρίαση της ολομέλειας της Διοίκησης της ΓΣΕΕ, είναι η διεκδίκηση της υπογραφής της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, για την οποία υπάρχουν βάσιμες υποψίες ή βεβαιότητες, ότι τόσο η Κυβέρνηση όσο και ο ΣΕΒ δεν επιθυμούν την υπογραφή της, με το προφανή στόχο της απελευθέρωσης των ατομικών συμβάσεων και την καταπάτηση όλων των μέχρι σήμερα δεδομένων όπως αυτά διαμορφώθηκαν με αγώνες επί αγώνων.
Αλλά αυτή η απόφαση αποκτά ιδιαίτερη σοβαρότητα, διότι προκύπτει μετά από τριάντα έξη χρόνια η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας ως αποτέλεσμα, να προϋποθέτει κινητοποιήσεις εργαζομένων και μάλιστα δυναμικές κινητοποιήσεις του συνόλου των εργαζομένων, που είναι ενταγμένοι σε συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Μέχρι σήμερα όμως αποτελούσε η υπογραφή της ε.σ.σ.ε. συντελεστή μιας ευνομούμενης πολιτείας και συνιστώσα πολιτισμού της συνεκτικότητα των κοινωνιών, δηλαδή μια υπερεσιακή ανάγκη του συστήματος να φαίνεται δημοκρατικό και αλληλέγγυο των κοινωνικών τάξεων και ομάδων.
Μέχρι σήμερα η υπογραφή της ε.σ.σ.ε. είχε ξεχάσει στα αζήτητα, ότι τα δικαιώματα κατακτιόνται με αγώνες και με αγώνες υπερασπίζονται.
Δηλαδή με κινηματικές διαδικασίες και ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και καθολική συμμετοχή σε κινητοποιήσεις για απλά, αλλά και πολύ περισσότερο, για δύσκολα ζητήματα, όπως η υπογραφή της ε.σ.σ.ε., των κλαδικών συμβάσεων, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και όλων των άλλων που αντί των εργαζομένων το κράτος νομοθετούσε, "υπέρ" των εργαζομένων.
Αλλά όταν το Κράτος νομοθετεί το ύψος των συμβάσεων, το ύψος και τις προϋποθέσεις της ασφάλισης και της σύνταξης, τότε με την ίδια ευκολία και με το αναφαίρετο δικαίωμα που του εκχώρησαν τα συνδικάτα, προφανώς αντικαθιστά ή καταργεί δικαιώματα και αφαιρεί εισοδήματα.
Όταν οι εργαζόμενοι εναπόθεταν στο Κράτος τα δικαιώματα τους και περιόριζαν τον αγώνα τους για περισσότερο κράτος στην διασφάλιση των δικαιωμάτων τους, επειδή τους φόβιζε η καθημερινή πάλη και το καθημερινό μέλημα της ασφάλειας της εργασίας και της ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής προοπτικής και βεβαιότητας, σήμερα που το Κράτος αποφάσισε να κάνει την ταξική του επιλογή πιο βάναυση και πιο ξεκάθαρη απέναντι στην κοινωνία των εργαζομένων, σήμερα οι εργαζόμενοι καλούνται να θυμηθούν – αλλά πως – ότι χωρίς αγώνες και χωρίς δυναμικές οργανώσεις και χωρίς δυναμικές συγκεντρώσεις, δεν υπάρχει μέλλον, ούτε για εθνικές ή κλαδικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, ούτε για εξασφάλιση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.
Ίσως αυτή η κρίση να αποτελέσει την έναρξη διαλόγου μεταξύ των εργαζομένων, για νέες μορφές και δομές οργάνωσης, αλλά και μια καινούργια πολιτική δράση των νέων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ως κοινωνικές οργανώσεις, που όχι μόνο θα επαναδιεκδικήσουν τον θεσμικό του ρόλο, αλλά κα θα τον επιβάλλουν, παρά τις βέβαιες αντιδράσεις και αντιστάσεις του Κράτους και του πολιτικού συστήματος που το υπηρετεί.
http://vkonstantinou.blogspot.com/2010/05/blog-post_28.html
Αλλά αυτή η απόφαση αποκτά ιδιαίτερη σοβαρότητα, διότι προκύπτει μετά από τριάντα έξη χρόνια η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας ως αποτέλεσμα, να προϋποθέτει κινητοποιήσεις εργαζομένων και μάλιστα δυναμικές κινητοποιήσεις του συνόλου των εργαζομένων, που είναι ενταγμένοι σε συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Μέχρι σήμερα όμως αποτελούσε η υπογραφή της ε.σ.σ.ε. συντελεστή μιας ευνομούμενης πολιτείας και συνιστώσα πολιτισμού της συνεκτικότητα των κοινωνιών, δηλαδή μια υπερεσιακή ανάγκη του συστήματος να φαίνεται δημοκρατικό και αλληλέγγυο των κοινωνικών τάξεων και ομάδων.
Μέχρι σήμερα η υπογραφή της ε.σ.σ.ε. είχε ξεχάσει στα αζήτητα, ότι τα δικαιώματα κατακτιόνται με αγώνες και με αγώνες υπερασπίζονται.
Δηλαδή με κινηματικές διαδικασίες και ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και καθολική συμμετοχή σε κινητοποιήσεις για απλά, αλλά και πολύ περισσότερο, για δύσκολα ζητήματα, όπως η υπογραφή της ε.σ.σ.ε., των κλαδικών συμβάσεων, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και όλων των άλλων που αντί των εργαζομένων το κράτος νομοθετούσε, "υπέρ" των εργαζομένων.
Αλλά όταν το Κράτος νομοθετεί το ύψος των συμβάσεων, το ύψος και τις προϋποθέσεις της ασφάλισης και της σύνταξης, τότε με την ίδια ευκολία και με το αναφαίρετο δικαίωμα που του εκχώρησαν τα συνδικάτα, προφανώς αντικαθιστά ή καταργεί δικαιώματα και αφαιρεί εισοδήματα.
Όταν οι εργαζόμενοι εναπόθεταν στο Κράτος τα δικαιώματα τους και περιόριζαν τον αγώνα τους για περισσότερο κράτος στην διασφάλιση των δικαιωμάτων τους, επειδή τους φόβιζε η καθημερινή πάλη και το καθημερινό μέλημα της ασφάλειας της εργασίας και της ασφαλιστικής και συνταξιοδοτικής προοπτικής και βεβαιότητας, σήμερα που το Κράτος αποφάσισε να κάνει την ταξική του επιλογή πιο βάναυση και πιο ξεκάθαρη απέναντι στην κοινωνία των εργαζομένων, σήμερα οι εργαζόμενοι καλούνται να θυμηθούν – αλλά πως – ότι χωρίς αγώνες και χωρίς δυναμικές οργανώσεις και χωρίς δυναμικές συγκεντρώσεις, δεν υπάρχει μέλλον, ούτε για εθνικές ή κλαδικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, ούτε για εξασφάλιση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.
Ίσως αυτή η κρίση να αποτελέσει την έναρξη διαλόγου μεταξύ των εργαζομένων, για νέες μορφές και δομές οργάνωσης, αλλά και μια καινούργια πολιτική δράση των νέων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ως κοινωνικές οργανώσεις, που όχι μόνο θα επαναδιεκδικήσουν τον θεσμικό του ρόλο, αλλά κα θα τον επιβάλλουν, παρά τις βέβαιες αντιδράσεις και αντιστάσεις του Κράτους και του πολιτικού συστήματος που το υπηρετεί.
http://vkonstantinou.blogspot.com/2010/05/blog-post_28.html