4-0 στο χαλαρό από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα με την εξέδρα να ουρλιάζει «εκεί – εκεί στη Β’ Εθνική». Ζήσαμε να το ακούσουμε κι αυτό, μαζί με πόσα άλλα έχουμε ακούσει ή διαβάσει. Ισως τελικά να μην μένουν να δούμε και πολλά ακόμα, αν και ποτέ δεν ξέρεις…
Κατανοώντας εν μέρει πως όποιος νικάει την ΦΑΝΕΛΑ του Παναθηναϊκού νοιώθει πως «μεγαλώνει» και ξέροντας ότι η ζωή κάνει κύκλους το αφήνω εδώ. Υπενθυμίζοντας απλά και για όποιον ενδιαφέρεται ότι πραγματικά μεγάλο σε κάνει ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ. Ο Παναθηναϊκός πχ κάποτε έκανε φερ πλέι στη… Γιουβέντους. Αν αυτό λέει κάτι. Σε όσους λέει τέλος πάντων, για να μην χάνουμε και το χρόνο μας…
Πάμε παρακάτω. Αν και πραγματικά δεν μπορείς να γνωρίζεις αν έχει πιο κάτω, πόσο θα είναι και αν και πότε θα το δούμε. Αλλωστε χειρότερο από τη συντριβή και την άνευ όρων παράδοση στο δεύτερο ημίχρονο για μένα είναι ότι σχεδόν το… ξέραμε και το νοιώθαμε. Πως δεν πέσαμε από τα σύννεφα.
Να μπαίνεις την Κυριακή το πρωί στο αυτοκίνητο για να ανέβεις επάνω και να βλέπεις στο κινητό ότι το διπλό έχει φτάσει να πληρώνει μέχρι «12» σε κάτι ξένα. Πλάκα κάνουμε; Και δεν εξετάζουμε αν μεγάλωσαν οι άλλοι, που δεν μας νοιάζει κιόλας. Το θέμα είναι εσύ πόσο μίκρυνες, διότι από εκεί προέκυψε η συγκεκριμένη απόδοση.
Ή μάλλον σε μίκρυναν. Καθώς μπορεί να καταντάει και είναι κουραστικό να γράφονται τα ίδια και τα ίδια αλλά η ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει σήμερα έχει ονοματεπώνυμο, δηλαδή ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΑΦΟΥΖΟΣ. Οσα ζει ο Παναθηναϊκός του τελευταίους μήνες είναι ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ. Και μάλιστα την έχει βγάλει τόσο «άβρεχτος» όσο κανείς.
Τα προηγούμενα χρόνια φυσικά και είχε την δικαιολογία για το τι παρέλαβε, φυσικά το πάλευε όσο μπορούσε και δεν του ζήτησε και κάποιος να γίνει κάτι που ίσως να μην το μπορεί κιόλας, αλλά εδώ μιλάμε για ΠΡΟΔΟΣΙΑ χωρίς τέλος. ‘Οσα έκανε φέτος το καλοκαίρι δεν θα ξεχαστούν ΠΟΤΕ. Κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο, άσχετα αν δεν του το έχουν δώσει να το καταλάβει τα παλιά και τα νέα του φιλαράκια. Αυτά για τα οποία ακούμε όχι στα καφενεία αλλά ακόμη και ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ από το στόμα του πρωθυπουργού. Για τέτοια ΞΕΦΤΙΛΑ και για τέτοια ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑ μιλάμε.
Και μέσα σε όλα αυτά έχεις ένα Μαρίνο που αρνείται να τα παρατήσει. Αρνείται να τους κάνει τη… χάρη και να φύγει, αφού όσοι κινούνται πέριξ του Αλαφούζου μάλλον είναι τόσο ΧΑΖΟΙ που δεν καταλαβαίνουν ότι θάβοντας νύχτα – μέρα τον Μαρίνο δεν θάβουν τον Παναθηναϊκό που προφανώς και δεν τους ενδιαφέρει, αλλά τον… εαυτό τους.
Η καλή είδηση λοιπόν για τον Παναθηναϊκό είναι ότι ο Μαρίνος θα μείνει μέχρι τέλους. Και όταν λέμε τέλος στο μυαλό το δικό του είναι το τέλος του μαρτυρίου και όχι η διάλυση. Είναι παλικάρι και το πιστεύει. Και δίνει κι άλλη δύναμη η παρουσία του σε όσους έχουν ακόμη σφυγμό και νοιώθουν πέντε πράγματα για να σταθούν όρθιοι και να παλέψουν.
Στο καθαρά αγωνιστικό δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Έχει φτάσει να μην μπαίνει καν στην εξίσωση κι αυτό τα λέει όλα Στο πρώτο μέρος ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να θέλει αλλά να μην μπορεί. Έφαγε με το καλημέρα ένα ωραίο μεν γκολ αλλά από αυτά που μπαίνουν μία στις τόσες, δεν διέλυσε, προσπάθησε να υπηρετήσει με όση (ποδοσφαιρική) αξιοπρέπεια του έχει απομείνει ένα πλάνο αλλά αυτό στην καλύτερη δεν πάταγε στην αντίπαλη περιοχή έχοντας ξεμείνει από παίκτες.
Στην επανάληψη δεν κατέβηκες καθόλου και μοιραία ήρθε το… μοιραίο, δηλαδή το ντροπιαστικό 4-0. Όταν τρως γκολ μέχρι και από… πλάγιο φαίνεται πως είσαι «αλλού». Μιλάμε για αντίδραση παιδικής χαράς και ομάδας τοπικού. Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα ήρθαν φυσιολογικά και θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Εκεί φτάσαμε…
Η μέρα που ξημέρωσε έφερε τουλάχιστον μια ελπίδα. Μικρή, μεγάλη, αδιάφορη ή όχι, θα το μάθουμε σύντομα. Μέχρι τώρα ξέραμε, έστω και για… αδιευκρίνιστους/ακατανόητους, λόγους πως κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί και να μπλέξει. Η κίνηση του κυρίου Θεοδωρόπουλο, ασχέτως του τάιμινγκ που προέκυψε μοιάζει μια κάποια λύσις. Για να δούμε τι θα δούμε. Είναι σαφές πως θα τα ξαναπούμε σύντομα. Καλημέρα…